Het pad over de granieten rotsen was hoogstens dertig centimeter breed. Ver beneden mij kabbelde de azuurblauwe zee en ik hoorde krekels en de wind die ruiste door de felgroene bladeren van de varens. Af en toe zette ik een stapje opzij om een andere wandelaar te laten passeren. Via een stenen trap daalde ik af en kwam uit in een baai met strand tussen de rotsen. De zon kleurde ze oranje en het water bleek niet al te koud. Ik dobberde in het heldere zeewater, sloot terug op het strand mijn ogen of las een boek. Na alle zomervakantie-onzekerheid kwamen we terecht aan deze Bretonse kust waar mensen wonen in kastelen met uitzicht op zee en in het binnenland glooiende heuvels en middeleeuwse stadjes te vinden zijn.

Boppeslach
Een boppeslach noemen we dat in Friesland. Dat je ‘zomaar’ op een fantastische plek terecht komt. In een gedesinfecteerde stacaravan met uitzicht op zee, op een prachtige camping en de mogelijkheid om binnen vijf minuten op een mooi strand tussen de rotsen te zijn. Normaal ben ik uren zoet met het zoeken naar de perfecte camping of accommodatie, maar vanwege corona waren onze wensen bijgesteld. De weersvoorspelling was ineens minder belangrijk dan de annuleringsvoorwaarden. Normandië stond al langer op ons lijstje en zo voegden we daar Bretagne aan toe, waar we verbleven aan de Côte d’Émeraude, de Smaragdskust, omdat een Franse historicus vond dat het water van Het Kanaal af en toe smaragdgroen kleurde. Het meest verrast werd ik door het wandelpad langs deze kust, de GR34, die vanaf nu op mijn bucketlist staat. De route begint bij Mont-Saint-Michel en loopt daarna meer dan tweeduizend kilometer door. Sentier des Douaniers heet het officieel, het Douanepad, ontstaan door oude smokkelroutes en al eens verkozen tot mooiste langeafstandswandelroute van Frankrijk.

Wandelpad GR34

Bondi Beach
Langs de GR34 ligt ook het dorpje waar we verbleven, Saint-Cast-le-Guildo. Op het eerst gezicht oogde het rommelig. Vanaf de camping was het twintig minuten lopen naar het centrum, bergafwaarts, en de logica in het wegennet ontbrak. Op de terrassen stonden de stoeltjes te dicht bij elkaar en ook de winkels lieten we links liggen. Maar eenmaal de route ontdekt vonden we een heus Bondi Beach, in Frankrijk! Het ‘witte’ strand ligt in een halve maan rondom de blauwe zee. Eromheen zijn grote huizen tegen de rotsen gebouwd en erachter loopt een boulevard en vind je winkels. Een soort stadsstrand dus met heel veel ruimte. Later bleek dat we vanaf de camping ook via het wandelpad langs de kust in het centrum konden komen. Hoog boven de zee liepen we op die dertig centimeter via prachtige vergezichten en leuke strandjes naar Pointe-de Saint-Cast, het einde van een kaap. Even verderop kwamen we via het kleine vissershaventje van Saint-Cast-de Guildo dan weer uit bij ons Bondi Beach 😊. Met vers stokbrood, croissantjes en crêpes liepen we de heuvel weer op naar onze camping en hadden we zo’n zeven kilometer in de benen.

Strand in Saint-Cast-le-Guildo

Cap Fréhel
Een uitzichtpunt dat we volgens onze reisgids niet mochten overslaan was Cap Fréhel, een van de indrukwekkendste plekken langs de Bretonse kust. De enorme rotspunt is begroeid met gele en paarse bloemen en de oude én nieuwe vuurtoren bevinden zich zeventig meter loodrecht boven zee. Bij helder weer zou je hier de Kanaaleilanden kunnen zien liggen, maar sowieso heb je uitzicht op de grillige kust. Op een enorme rots die wij doopten tot Vogeleiland vlogen zeemeeuwen af en aan. We hadden vanaf hier ook uitzicht op Fort la Latte, een vesting uit de veertiende eeuw die met ophaalbruggen van het vaste land gescheiden is. Vanwege corona, drukte en mondkapjes die in de auto lagen, zijn we er niet naar binnen geweest maar des te vaker hebben we het van een afstandje bekeken, want ook vanaf onze camping hadden we er zicht op.

Cap Fréhel

Fort la Latte

Strand achter de pijnbomen
Om een nieuwe plek te ontdekken vind ik het heerlijk om wat door de omgeving te rijden. Zo wilde ik hier graag andere stranden bezoeken en Sables-d’Or-les-Pins, wat letterlijk strand achter de pijnbomen betekent, trok me alleen qua naam al aan. Uiteindelijk lukte het ons niet dát strand te bereiken, maar gelukkig zijn hier langs de kust overal stranden aan de blauwe zee. ’s Avonds haalden we in het dorpje pizza en namen die mee naar een door eb drooggelegd stuk natuur vóór het strand met die pijnbomen. We hadden er ons eigen privé-eilandje en daar smaakte de pizza extra lekker. Leuk aan deze kust is ook dat bij eb de bootjes scheef op het droge liggen. Het is een mooi gezicht en rijden langs de kust als de zon ’s avonds laag staat zorgt gegarandeerd voor prachtige plaatjes.  

Natuur voor het strand achter de pijnbomen

Middeleeuwse stadjes
We werden getipt de stadjes Dinan en Saint-Malo te bezoeken en dat hebben we braaf gedaan. Dinan ligt meer het binnenland in en is een schilderachtige vestingstad gebouwd rondom twee grote pleinen. De binnenstad is volledig ommuurd en vanaf die muur heb je mooi uitzicht op het lagergelegen deel langs het water met een historische kleine haven. Binnen de muren staat een groot kasteel dat dienstdoet als museum en je kunt er heerlijk dralen door de kleine straatjes met vakwerkhuizen en Tour d l’Horloge, een klokkentoren uit de vijftiende eeuw. In Dinan waan je je terug in de tijd, maar in Saint-Malo niet minder. Deze plek bezochten we op onze terugweg en bleek nog zo’n boppeslach. We parkeerden onze auto langs de haven en liepen langs de zeilboten en luxe jachten onder de poorten van de stadsmuur door het centrum binnen. Ook hier kun je lekker slenteren door de smalle straten of wandelen over de oude stadsmuur. Vanaf daar heb je uitzicht op de oude stad, het strand, de rotsen en het fort in zee. Via de glibberige rotsen kun je de drukte mijden en een stukje rond de stad lopen. We vonden een coronaproof terras aan een oud pleintje en genoten van de zon. Voor ons was een bezoek aan Saint-Malo het ideale einde van onze vakantie in Bretagne die absoluut smaakt naar meer.

Plein in Saint-Malo