Ik liep de trap op, de overloop over en nam daarna de volgende trap naar mijn zorgvuldig ingerichte schrijfplek op zolder. Drie mokken met een bodempje koffie erin stonden op mijn voorheen schone bureau waarop zich nu een retropatroon van bruine cirkels aftekende. Daarnaast stond de laptop van mijn man, omringd met stapels papier, een kladblok en een verschrompelde mandarijn. Míjn laptop lag op de grond, het netsnoer erbovenop. Het beeld werd wazig.

Nog maar twee weken geleden had ik de trap naar mijn schrijfzolder witgelakt en de wanden behangen met een houten planken-motief. Ik had opgeruimd en mijn bureau een plek onder het zolderraam gegeven. Duidelijk zichtbaar had ik mijn schrijfplan opgehangen. Show don’t tell!! stond op een roze post-it die ik ernaast had geplakt. Daarna was ik een weekend met een vriendin naar Spanje gegaan. Een weekend waarin de wereld veranderde. Niet eerder was ik zo blij geweest weer thuis te zijn, alleen waren mijn vier gezinsleden ineens ook allemaal thuis. De hele dag. Voor weken of misschien zelfs maanden. Mijn kinderen die anders naast school veertien keer per week wegwaren voor hun sport. En mijn man die nu thuis moest vergaderen via videobellen waardoor onbekende stemmen de hele dag door het huis schalden.

Er rolde een traan over mijn wang. De kwantiteit van mijn schrijfwerk was afhankelijk van het aantal uren dat ál mijn gezinsleden de deur uit waren en dat was niet meer.

‘Mama, hoe schrijf je quarantaine?’ riep mijn zoon van beneden uit de hal.

‘Juf mama,’ riep ik terug.

Het bleef stil.

Met mijn mouw veegde ik mijn wangen droog. Ik verzamelde de vieze mokken en liep de trappen af. In de woonkamer stak mijn zoon z’n tong naar me uit. Hij zat op de bank en staarde snel weer naar het schermpje van z’n telefoon.

‘Mam, wat is een essay?’ vroeg mijn oudste dochter die nog aan de ontbijttafel zat.     

‘Juf mam,’ zei ik en stak mijn tong naar haar uit. Ze lachte. ‘Een essay is een kort verhaal, dus geen betoog zoals je gister moest schrijven. Is het alweer voor Nederlands?’

‘Engels.’

‘Succes. Is er trouwens iemand die nog een korte wandeling wil maken voordat het schoolwerk begint?’ Dat leek me ineens een geweldig plan. Even bewegen, wat frisse lucht om energie op te doen voor de dag.

‘Ik hoef nog maar één knokker rank vijftien,’ antwoordde mijn zoon.

‘Pardon?’ vroeg ik. ‘En doe die telefoon weg. Je zou een verhaal schrijven over een gezin in quarantaine.’ Meteen gooide hij z’n telefoon in de hoek van de bank en stond op.

‘Dat is een spelletje,’ zei hij, maar mijn oog viel op zijn laptop die tussen de cornflakesschaaltjes, vieze lepels en melkpakken op tafel stond.

‘Kan iedereen misschien ook even z’n eigen ontbijtspullen in de vaatwasser zetten? Alsjeblieft, dankjewel.’

‘Van mij hoeft het niet,’ zei mijn andere dochter.

Ik keek haar aan en trok mijn wenkbrauwen op.

‘Wandelen.’

 ‘Ah, oké. En wat ga je dan vanmiddag buiten doen? Want je moet naar buiten.’

‘Op de Ipad. TikToks maken.’ Met haar armen maakte ze snelle dansbewegingen voor mijn neus.

Buiten haalde ik diep adem. De wind voelde fris, maar het kleine beetje warmte dat de zon uitstraalde laadde me op. Terwijl ik mijn ene voet voor de andere bleef zetten ontstond er in mijn hoofd weer ruimte voor positieve gedachten. Voor wie zou ik zo vroeg die ontbijttafel opgeruimd moeten hebben? Er kwam toch niemand langs. En misschien leerden we wel… dingen, van deze intelligente quarantaine. We konden in ieder geval drie keer per dag met z’n allen eten, dat was uniek. Met het bord op schoot voor de televisie tijdens de persconferenties van onze minister-president werd het zelfs een soort uitje. Vol verwachting luisterden we naar onze nieuwe held, wellicht zou hij vertellen dat het leven weer normaal werd.

Maar voorlopig bleef het gewoon wij, alleen met z’n vijven. Een beetje geven en een beetje nemen, dat zouden we moeten doen. Schrijftijd opeisen op mijn schrijfzolder paste prima in dat plan. En heel misschien gingen we nog een keer met z’n vijven een frisse neus halen voor we weer zouden beginnen aan een nieuwe dag in huis.