Alle clichés lijken waar: Twee keer met je ogen knipperen en er zijn achttien jaren voorbij. Achttien! Kinderen worden veel te snel groot, de tijd vliegt en herinneringen vervagen. Ik had me zo voorgenomen om het gevoel van haar warme babylijfje, dat met haar hoofd op mijn schouder sliep na een voeding, nooit meer kwijt te raken. Haar zoete geur zoog ik tot in elke vezel op. Ik ga ervan uit dat het érgens zit opgeslagen in mijn geheugen. Samen met heel veel andere herinneringen. Want wat is er in die achttien jaar ook veel gebeurd.
Bevrijdingsdag
05.05.’05. Op een mooiere datum had ze niet geboren kunnen worden. Een mooiere bevalling had ik haar wel gegund, en mezelf ook. 5 mei was dat jaar een nationale vrije dag waardoor er te weinig personeel in het ziekenhuis aanwezig was en hulp veel te lang op zich liet wachten. Op haar Agpar-testen scoorde ze vijf punten; onvoldoende. Die vijf paste dan wel weer mooi bij haar geboortedatum. Gelukkig hadden we er alle vertrouwen in dat het goed kwam, zelfs toen de kinderarts haar aan haar voetjes ondersteboven hield en haar longetjes leegzoog.
Roze wolk
Nynke Mirte lag op mijn borst, Yke en ik glunderden van oor tot oor. Het viel me wel op dat mijn dochter met horten en stoten ademhaalde. ‘Is dat normaal?’ vroeg ik aan de verpleegster die naast me stond. Ze reageerde door in alle rust een couveuse op te halen. Liggend in het extra zuurstof kleurde onze dochter snel roze. En ik zat op een roze wolk. Ik dacht zelfs: als ik nooit meer naar buiten mag, ben ik alsnog de gelukkigste mens op aarde. Tot ik ’s nachts voor de zoveelste keer over de koude laminaatvloer naar Nynke Mirtes kamertje liep om haar het speentje in de mond te stoppen, we beiden met de regelmaat van de klok geveld werden door welk virus dan ook en er muizen door de kamer renden.
Reizen
Tijdens de zwangerschap las ik dat je een kind vanaf drie maanden mee kunt nemen op reis. Dus, dat deden we. Met de auto reden we naar de haven in het Duitse Travemünde, waar we op de boot stapten naar Zweden. Het maanlicht verlichtte onze hut waar Nynke Mirte in de bak van de kinderwagen tussen ons in sliep. In Zweden verbleven we tien dagen in een rood houten huisje. Het regende zeven dagen, de borstvoeding stopte abrupt en ach, laat ik het erop houden dat het niet een heel slim idee was om met zó’n klein kindje deze reis te maken.
Een veel beter idee voerden we een jaar later uit: we trokken acht weken met haar door Australië. Ze kon net lopen en ontdekte iedere dag een stukje meer van de wereld. Slapen deed ze in de rugdrager, in de buggy of in het autostoeltje terwijl wij het land verkenden. Zelf vindt ze de wereldreis die we maakten toen ze negen jaar oud was haar mooiste reis. Slapen in een boomhut, in de schemering op zoek naar wilde dieren en zwemmen in de zee bij Bondi Beach in Sydney.
Herinneringen
In de weken voordat ze achttien werd bladerde ik door haar fotoalbums en kwamen er veel herinneringen voorbij. Zoals haar lef en onbevangenheid tijdens de eerste periode op de basisschool. Ze schreef haar eigen liedjes die ze iedere vrijdagmiddag zong voor haar klas en ze figureerde bij de televisieserie Spangas. Ik herinner me ook de trotse blik toen ze de langste knikkerbaan ever maakte, haar eerste zwemles en turntraining. En ze werd natuurlijk twee keer ‘grote zus’. Maar er waren ook genoeg struggles: een ellendige enkelblessure, meidenvenijn en lockdowns. Bovendien verloor ze te veel mensen in haar nabije omgeving. Die ervaringen ontwikkelden dan weer haar moed, doorzettingsvermogen en het inzicht dat je zelf een feestje moet maken van je leven. En dat doet ze. Met lieve en leuke vrienden en vriendinnen met wie ze over de Friese wateren zeilt en op vakantie gaat naar het buitenland. En nu staat ze voor haar eindexamens, een studiekeuze, wel of niet op kamers gaan wonen … Lieve help, mij kun je opdweilen.
Volwassen voor de wet
‘Uw dochter wordt binnenkort achttien. Voor de Nederlandse wet is ze dan volwassen.’ Maandenlang werd ik er door diverse instanties op voorbereid. Van de bank kregen we een brief dat we geen inzage meer zou hebben in haar (spaar)rekening en de zorgverzekering meldde dat ze niet meer gratis is meeverzekerd maar zelf een verzekering moet afsluiten. De tandarts adviseerde me daarom voor haar achttiende verjaardag langs te komen zodat eventuele ongemakken nog werden vergoed. Uiteraard kregen we ook het bericht dat de kinderbijslag vervalt.
Een kind dat achttien wordt, dat is dus niet alleen maar feest. Maar het is wel heel veel dankbaarheid en trots en nieuwsgierigheid naar hoe ze haar leven verder vorm zal geven. Zo lang ze nog bij ons wil wonen, geniet ik zoveel mogelijk van haar aanwezigheid. Vang ik de bui op als ze terugkomt van school en er een toets mislukte – wat in de praktijk qua cijfer bijna altijd mee lijkt te vallen. Geniet ik van de verhalen die ze vertelt over haar belevenissen. En hoewel ze – uiteraard – heel goed zelf haar beslissingen kan nemen, vraagt ze me soms nog om mijn mening of misschien zelfs een advies. En ja, dan zit ik weer even op die roze wolk.
Deze Lentekrabbels lees je misschien ook graag:
Weergaven: 244
Lieve Tirza,
Wat heb jij jouw verhaal over Nynke Mirte weer mooi verteld. Samen dingen beleven is 1, ze koesteren is 2, belevenissen ophalen en zo mooi kunnen omschrijven zodat ze weer gaan leven is wel heel erg mooi. Wat fijn dat jij dat zo goed kunt. Dat maakt mij dan weer trots.
Bedankt,
Heit.
Dank je wel heit. 🤍 Iets met creatieve genen? 😉
Wat een mooi verhaal over Nynke Mirte. Ze heeft tot nu toe een prachtige jeugd gehad en mocht in een liefdevol gezin opgroeien.
Jij mag je gelukkig prijzen met zo’n dochter: slim, sportief, creatief en mooi.
De volgende fase in haar leven staat voor de deur. Rijbewijs, studie, reizen en de wereld ontdekken. Fijn, dat ze jullie als voorbeeld heeft. Ik wens haar, maar ook jou als moeder heel veel geluk voor de toekomst.
Dank je wel voor je lieve woorden. 🤍
Zo mooi geschreven en zo herkenbaar!
Dank je wel. 🤍 Jij weet er alles van!
Tja, de tijd vliegt!
Mooie herinneringen…
Die heb je nooit genoeg…
Inderdaad! Mooi gezegd.