‘First time in Paris?’ vroeg de pizzabakker nadat ik mijn bestelling had geplaatst.
‘Fourth time,’ antwoordde ik, me bewust dat ik nog steeds niet meer dan vier woorden Frans sprak. Tijdens Franse luistertoetsen op de middelbare school had ik de overtuiging gecreëerd dat Frans was als Chinees en dus onmogelijk voor mij om te leren. Daar hield ik graag aan vast, ook al schijnt Frans de meest sexy taal ter wereld te zijn.
‘Fourth time,’ de pizzabakker knikte, ‘then you love Paris.’
‘Sure,’ zei ik, ‘Paris is beautiful.’
‘Beautiful and dirty,’ zei de vriendelijke man.
Even later zat ik in het schemerdonker op een bistrostoel te wachten op mijn pizza’s. De herfstbladeren dwarrelden over de stoep terwijl de volle maan in de heldere lucht omhoog kwam. Toeterende auto’s, scooters en bussen reden voorbij. Naast me stond een man in een lange donkerblauwe jas. In een zwarte plastic tas had hij een fles verstopt waaruit hij af en toe een slok nam. De pizzabakker had mijn haat-liefdeverhouding met Parijs raak omschreven. De stad bezit enorm veel schoonheid en tegelijk voel ik er altijd een rauwe onderstroom.
De Sacré Cœur en een straatje in Montmartre
City of Love
Op mijn zestiende bezocht ik de City of Love voor het eerst. Zelf smoorverliefd (ja, op Yke) ging ik met hem en mijn klasgenoten uit vijf vwo voor de tweede keer in mijn leven de Nederlandse grens over. We beklommen de Eiffeltoren, reisden met de metro en dwaalden door de paleiselijke tuinen van Versailles. Het meest betoverd werd ik door de Sacré-Cœur, de lichte kerk die straalde in de ondergaande zon en waarvandaan we uitzicht hadden op het machtige Parijs.
Het Louvre en fietsen in Parijs
Stad voor tieners
Voor Yke’s dertigste verjaardag keerden we samen terug. We bezochten Mona Lisa in het Louvre, aten in het gezellige Montmartre, maar zagen vooral ouders met kleine kinderen in buggy’s. Met het verstrijken van de uren vroegen we ons steeds vaker af waarom we onze negen maand oude Nynke Mirte hadden thuisgelaten. Met drie jonge kinderen togen we een aantal jaar later opnieuw een dag naar de stad, maar veel ijsjes en kitscherige Eiffeltorens in felle kleuren waren nodig om de sfeer erin te houden. Parijs was te groot om in een dag te bekijken met buggy´s en de gebouwen interesseerden de kinderen niet. Deze herfstvakantie probeerden we het opnieuw, met drie tieners. Door hun ogen zag ik opnieuw de schoonheid van Parijs.
Fiets-, shop- en Snapchatwalhalla
Parijs heeft zich ontwikkeld tot een heuse fietsstad. Op veel plekken kun je een fiets (of step) van de straat halen en die elders weer inleveren. Zo fietsten wij vanaf ons appartement langs het kasteel van Vincennes en door het gelijknamige bos naar de Seine, waar we over de oevers het centrum van Parijs bereikten. Onderweg zagen we prachtige gebouwen en overal kon je crêpes, wafels of ijsjes halen voor nieuwe energie. Shoppen deden we aan de Champs-Élysées en in de gezellige wijk Le Marais. Hoewel ik liever door de smalle straatjes slenterde, hadden de bekende winkelketens zich verenigd in een overdekt winkelcentrum. De zon scheen een zachte vijfentwintig graden en ik sloop naar buiten om in het parkje ernaast gratis vitamine D te halen.
Notre-Dame Sint-Eustachiuskerk
Beautiful
In Parijs staan indrukwekkende bouwwerken die weinig woorden nodig hebben en die je allemaal wilt zien: de Eiffeltoren, Notre-Dame, Centre Pompidou, het Louvre, de Sacré-Cœur en Arc de Triomphe om er een paar te noemen. Verder vind je er veel pleinen, kleine en grote parken waar je op bankjes kunt zitten, lezen, eten of rusten. Overal wordt straattheater aangeboden in de vorm van dans of muziek en in de Jardin des Tuileries – tussen Place de la Concorde en het Louvre – kunnen kinderen trampolinespringen. Je kunt je dagen ook vullen met het bezoeken van musea, terrashoppen of neerstrijken in een van de vele restaurants. De metro brengt je waar je wil, ook naar een bos (Bois de Boulogne) of stadspark Jardin du Luxembourg. Vervelen staat niet in het woordenboek van Parijs.
Arc de Triomphe en uitzicht op Parijs vanaf de trappen voor de Sacré-Cœur
Dirty
Wat in Parijs zorgt dan voor die rauwe onderstroom? Misschien is het de grootsheid. Twintig miljoen mensen bij elkaar in alle soorten en maten. Het maakt dat je hier volledig jezelf kunt zijn én dat je zelfs in het centrum in de berm tentjes ziet staan waar zwervers overnachten als ze niet zijn neergestreken in een metrostation. Het is ook het machtsvertoon dat de gebouwen en pleinen uitstralen; kolossaal en pompeus. Place de la Concorde imponeert; hoge hekken en grote pilaren met scherpe gouden punten. En dan is er nog de recente geschiedenis. Slenterend door de smalle straatjes van het pittoreske Montmartre liep ons een groep militairen tegemoet met hun mitrailleurs in de aanslag. Alerte politie is overal. En toch, de Eiffeltoren betovert in het daglicht, in de schemering en in het donker net als al die andere gebouwen. De Notre-Dame ontroert, zeker als een pianist op het plein ervoor Einaudi speelt. Het uitzicht op de stad blijft verbluffend en op iedere hoek van de straat wordt geleefd. Dát is de magie van Parijs.
Deze Lentekrabbels lees je misschien ook graag:
Weergaven: 261