Onlangs ging op een dinsdagavond om 21.57 uur de bel. Ik zat in de woonkamer op de bank onder een kleedje weg te dromen in Sweet Magnolia’s Netflix-serie. Mijn oudste dochter deed hetzelfde in de achterkamer, in haar eigen serie, achter haar eigen scherm.

‘Wie is dat?’ riep ze wat geschrokken vanachter haar scherm. Er wordt nooit zo laat bij ons aangebeld.

‘Dat weet ik toch niet?’ riep ik terug. Mijn hartslag liep ook iets op.

‘Wie is dat?’ vroeg ze nog een keer. ‘Doe jij open?’

‘Oké, ik kijk wel even,’ zei ik en wierp het kleed van me af. Ik liep naar de voordeur en keek door het raam in de ogen van een jonge man met een petje op. Hij hield een pakje omhoog. ‘Ah,’ zei ik, draaide de deur van het slot en klikte de buitenlamp aan. ‘Ik had je bus niet zien staan in het donker,’ zei ik. Dat ik verbaasd was dat er zo laat nog een pakketje werd bezorgd hield ik voor me, deze jongen deed ook gewoon zijn best.

‘Alsjeblieft,’ zei hij vriendelijk. ‘Fijne avond nog.’

‘Dankjewel.’ Ik nam zijn pakje aan, draaide de deur weer op slot en knipte de buitenlamp uit.

Terug op de bank moest ik lachen om de situatie. In Ongetemd Leven had Glennon Doyle exact deze gebeurtenis beschreven om iets uit te leggen over persoonlijke ontwikkeling. De deurbel is haar metafoor voor een vervelende emotie die bij je aanbelt en in eerste instantie paniek oproept. Schrijf je net lekker in flow je volgende hoofdstuk, klinkt dat harde, schelle geluid. Paniek. Wat nu? Dapper als je bent sta je op, open je de deur en neem je je pakketje in ontvangst. Ik herken het maar al te goed. Haar advies is die deur van je emoties toch te openen en het pakketje aan te nemen. Zo ontdek je je grenzen, kun je verder groeien en jezelf ontwikkelen.

In deze tijd wordt er letterlijk en figuurlijk veel op de deurbel gedrukt. Het is niet heel ingewikkeld hiervan uit balans te raken. Eerst was er een intelligente lockdown, daarna een ‘anderhalve meter zomer’, een avondklok en nu de winterlockdown, alsof we in een sprookjeswereld leven. 

De afgelopen 21 maanden ben ik me af en toe rot geschrokken van de bel. ‘Mogen mijn kinderen niet meer sporten? Moeten ze een mondkapje op in school? En nee, serieus, ze willen kinderen inenten tegen dit virus?’ Versnelde hartslag, schelden, tranen; alles kwam voorbij. Ik wilde heel graag de ander de schuld geven. Maar, it’s me die met deze situatie mag leren omgaan. Sowieso ben ik degene die verantwoordelijk is voor mijn lijf en mijn leven én voor dat van mijn kinderen. Inmiddels weet ik dat de praatprogramma’s op televisie en zeker de persco’s niet zien een cadeautje is. Verder realiseer ik me hoe flexibel we zijn geworden van al die bellen die ineens zo schel klonken. En last but not least: vrijheid is een van mijn kernwaarden en ik kan niet beter oefenen die kernwaarde te leven dan nu.