Omkeren is niet altijd een optie
Afgelopen zomer in Italië was de top van Pizzo di Levico het doel. Terwijl ik de haarspeldbochten trotseerde, prees ik onze elektrische auto. ‘Wat een gemak dat ik niet hoef te schakelen!’ Even later was zo’n zelfde bocht uitgehouwen in een heel lage en vooral smalle tunnel. We stonden ervoor met te veel auto’s, aan weerszijden. Onze auto was ineens te breed en de afgrond te dichtbij. Ik voelde angst in al mijn vezels – slechts een deel van mijn gezin zat bij me in de auto, een ander deel was in Nederland! Ik wilde omkeren en fluitend naar beneden rijden, maar dat was helaas geen optie. Op dat moment realiseerde ik me dat het leven soms ook zo is. Dat we zelfs in zo’n fase van het leven waren aanbeland. Ik moest achteruitrijden om ruimte te maken, zodat we daarna met een verhoogde hartslag bibberend de weg richting de top konden vervolgen, de enige mogelijke route.

De andere kant van ellende
Elke medaille heeft een keerzijde. Nu zou ik niet meteen medailles uitdelen voor ellende, maar die andere kant is er blijkbaar ook.

Trots – Ik ben altijd trots op mijn gezin, maar dit jaar voelde ik dat nog vaker en vanuit mijn tenen. Ik ben enorm trots op alle inspanningen die Yke doet om te genezen en weer fit te worden. Ik ben ook megatrots op mijn kinderen die zich een weg laveerden door dit jaar. Ze toonden me veel doorzettingsvermogen en veerkracht, klommen over die bergen en ik vind ze zo wijs.

Dankbaarheid – Het is vast een cliché, maar hoe minder vanzelfsprekend geluk en gezondheid lijken, hoe dankbaarder voor de kleine dingen – die je ineens niet meer als zo vanzelfsprekend ziet. 

Omdenken – Kaarten, bloemen, appjes, telefoontjes, aangeboden hulp, bezoekjes, cadeautjes, chocola en nog meer chocola; dank je wel! Ik schreef het al eerder: al dat omdenken helpt.

Artsen – Ik ben intens dankbaar voor de artsen in het MCL. Voor de tijd die ze voor ons hadden, hun luisterend oor en bovenal voor de tweehonderd procent inzet tijdens een werkdaglange operatie. Het plan slaagde, al blijft er een rafelrandje. Garanties krijg je nooit, dus zullen we verder moeten op vertrouwen.

De nuchterheid van mijn kinderen – 
‘Ah, shit, de burger is een beetje aangebrand. Wat denk je, is het te zwart?’ 
‘Mem, het geeft niet. Je krijgt echt overal kanker van,’ zei een van mijn kinderen.
Dat is wel waar, dacht ik. Van de mobiele telefoon tot aan de magnetron, van de antiaanbakpan waarin ik nog steeds eten kan laten aanbranden tot aan de (on)gezonde aardbeien op mijn brood. Van de zon tot aan de zonnebrand. En van alle stress en zorgen daarover word je ook niet beter.
Ik probeer altijd al en dit jaar nog meer gezonde keuzes te maken, maar het is ondoenlijk om alles goed te doen. Mijn kinderen hebben die keuzes blijkbaar al laten varen. Een leven zonder mobiel is immers geen leven. Een leven zonder suiker, drank en chocolade voor een puber evenmin. En stress in je leven, dat hoort er nu eenmaal bij. Dus een beetje aangebrande burger eten moet vast ook kunnen.

Mijn routines – Op dagen dat we spannende uitslagen kregen – maar eigenlijk iedere dag het afgelopen jaar – klampte ik me vast aan de routines die ik me al een tijdje eigen had gemaakt: morning pages schrijven, mediteren en wandelen. Wellicht kun je het niet altijd mediteren noemen wat ik deed, maar ik vertelde mezelf in ieder geval een aantal positieve affirmaties en bovenal dat alles goed zou komen. Ik heb dit jaar nog nooit zoveel engelengetallen gezien op de klok van de magnetron en computer, de thermostaat in de woonkamer en mijn telefoon en ik ben graag bijgelovig. Mijn lichaam vertelde ondertussen wel iets anders: misselijk en een geheugen als een zeef. Als de stress me te veel werd deed ik deze ademhalingsoefening: vier tellen inademen, zes tellen vasthouden, zeven tellen uitblazen. Herhaal. Herhaal. En mijn wekelijkse yogales heb ik nooit overgeslagen; I love it! 

Leuke dingen doen – ‘Do more of what makes you happy’. Tien jaar geleden trok de quote mijn aandacht en inmiddels hangt hij al even lang bij ons in het toilet en staat het als onderschrift in mijn Whatsapp. Het afgelopen jaar kreeg ik daar wel eens opmerkingen over, of we daar nu juist wel of niet zin in hadden. Maar ik denk dat dingen doen die ik leuk vind me geholpen hebben. Schaatsen op natuurijs, mooie wandelingen maken, naar de sauna, heerlijke vakanties naar de zon en een spontaan familie-uitje naar Walibi. Uiteindelijk zijn het juist de leuke dingen die je onthoudt, toch? Ook in het ziekenhuis hebben we gelachen. Althans ik, toen Yke na een veel te lange operatie pas ’s avonds na negenen terugkwam op de kamer en zei dat hij zo baalde omdat hij Netflix had willen kijken… En als je me binnenkort met een helm op en kniebeschermers om rond ziet lopen of fietsen: Ykes idee; mij mag niks overkomen nu. Goed. Humor houdt je op de been, en leuke dingen doen dus blijkbaar ook.  

Ondanks de lichtpuntjes zeg ik toch graag dááág 2024. Op naar een nieuw jaar. Ik hoop voor ons en voor jou dat we in 2025 hoogstens wat heuvels hoeven te passeren en ik wens je vooral heel veel liefde, gezondheid en mooie momenten. ♥