De 87e boekenweek is een ode aan de eerste liefde. Monterosso mon amour – het boekenweekgeschenk – ademt alleen al bij het uitspreken van de titel liefde. Ilja Leonard Pfeijffer schreef hiermee een verhaal over het belang van verhalen. Het belang van boeken, dus ook. En eerste liefdes, die je overal kunt vinden.
Dagboek
Waarschijnlijk ligt het aan mijn leeftijd, maar mensen om mij heen – van dezelfde leeftijd – begonnen hun dagboeken van vroeger te lezen. De verhalen die ze mij daarover vertelden maakten me nieuwsgierig naar wat ik tijdens mijn jeugd allemaal had opgetekend.
Op mijn tiende begon ik aan mijn eerste dagboek. Het staat vol met belevenissen over toetsen die ik maakte op school, waarom ik de slappe lach had gekregen en bij wie ik speelde. Ik plakte er lolliestokjes en toegangskaartjes in en legde uit waarom er een touwtje om het dagboek zat: zo kon niemand anders erin lezen. Na dit dagboek volgden er meer. Ik heb regelmatig hardop zitten lachen toen ik de verhalen teruglas. Yke kreeg een eigen dagboek. Al snel schreef ik vrij zeker te weten dat ik de ware had gevonden, ik was toen zestien. Over eerste liefdes gesproken. Misschien is deze Boekenweek daarom ook een ode aan het dagboek, want daarin worden nogal wat verhalen verteld.
Mijn eerste boek
Een boek uitbrengen wordt weleens vergeleken met het krijgen van een kind. Hoewel ik de vergelijking niet heel romantisch vind, begrijp ik de strekking ervan wel. Het tot stand komen van een boek duurt alleen nog langer dan een olifantendracht, maar als het er eenmaal is, verklaar je het zwaar bevooroordeeld de liefde. Zo deed ik dat ook bij Het kan niet altijd zomer zijn.
Onlangs volgde ik een webinar over boekmarketing, want als je boek een tijdje uit is, staat het toch wat te versloffen in de kast. ‘Dat doe je toch ook niet bij je eigen kind?’ werd me tijdens het webinar gevraagd. En daar gaat inderdaad de vergelijking boek = kind mank. Maar ik zal haar in ere herstellen, Het kan niet altijd zomer zijn is nou eenmaal mijn eerste boekenkind. Een verhaal over de zoektocht naar jezelf, je hart durven volgen en… liefde. Het boek is nog steeds te koop. Als je ervoor naar de boekhandel gaat, krijg je tot en met 18 april het boekenweekgeschenk cadeau.
Daar waar de rivierkreeften zingen
Nog meer boekenliefde. Aan het begin van dit jaar had ik weer zo’n boek in handen. De oudroze kaft, de mooie cover en de titel Daar waar de rivierkreeften zingen spraken me meteen aan. De warme genegenheid, zoals van Dale het woord liefde vertaalt, lees je in Delia Owens boek tussen alle regels door. “Gruwelijk mooi,” prijkt de recensie van NYTimes Book Review op de cover, daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.
Het verhaal gaat over Kya, een jong meisje dat verlaten wordt door haar familie en alleen opgroeit in het moeras in North Carolina. De stadswereld is er eentje waar Kya haar niet thuisvoelt, maar waar ze wel twee mannen leert kennen tot wie ze zich aangetrokken voelt. Als een van hen dood wordt gevonden in het moeras, valt de verdenking meteen op haar. De stadsmensen hebben alle vooroordelen over “het moerasmeisje” klaar en er volgt een spannend deel in het boek. Ik kon het niet meer wegleggen en las het in een keer uit, al was ik graag langer in dit verhaal gebleven. Mooi geschreven en origineel. De gedetailleerde beschrijvingen van het leven in het moeras maken het boek anders dan veel andere boeken die ik las. En natuurlijk komt de eerste liefde erin voorbij.
Schrijven aan mijn volgende boek
Bij mijn volgende boek gaat de liefde dubbelop. Opnieuw ervaar ik hoe heerlijk ik het vind om iedere dag te schrijven. Daarnaast gaat het onderwerp me “aan het hart.” Het verhaal gaat namelijk over de adoptie van Wen, over zijn opgroeien met schisis en de reizen die we als gezin maakten naar China. Ik duik terug in de foto’s en verhalen van toen. Soms kijk ik veel te lang naar filmpjes van bijvoorbeeld onze adoptiereis waarna ik uitschrijf wat de kinderen precies zeiden. Soms ook zit ik in de flow en staat er in een ochtend een nieuw stuk tekst op papier. De eerste versie van het verhaal is al door een redacteur bekeken, inmiddels ben ik fanatiek haar opmerkingen en verbeterpunten aan het uitwerken. Zodra het boek de wereld in gaat, laat ik uiteraard van me horen, waarschijnlijk opnieuw bevooroordeeld trots. Want van een tweede – of derde – kind, boek of wat het ook is, kun je dus evenveel houden als van je eerste liefde.
