De diagnose
Afgelopen maart reden Yke en ik naar een Groningse kliniek voor een darmonderzoek. ‘Denk je weleens dat het iets ergers is? had ik een paar dagen daarvoor nog gevraagd. ‘Ja,’ antwoordde hij, waarna we er verder over zwegen. Even een poliep weghalen en dan weer door, was zijn plan. Die poliep bleek alleen een uit de kluiten gewassen klomp foutief gedeelde cellen. Gezien zijn fysieke toestand in de weken ervoor en een vaag onderbuikgevoel kwam het nieuws niet eens helemaal onverwacht. Wel was het schrikken. En vooral natuurlijk heel erg k… erg.

De marathonloper
De dag erna zaten we bij de huisarts. ‘Bij jonge mensen denk je niet meteen aan dit soort erge dingen,’ zei ze. Yke is inderdaad jong en een marathonloper en hij eet gezond. ‘Marathonlopers gaan altijd over hun grenzen heen en door,’ legde de huisarts de link met Ykes fysieke doorzettingsvermogen van de afgelopen maanden. We verweten onszelf een beetje dat we niet harder aan de bel hadden getrokken, maar waarschijnlijk was dit de conclusie. Al zou ik iedereen die twijfelt aanraden wél eerder en vooral harder aan de bel te trekken.

Het ziekenhuis
De huisarts vertelde ons ook dat we vanaf nu in de ziekenhuisintercity zaten. Twee weken later leek dat overigens meer een boemeltrein. Met gemiddeld een afspraak per week gingen we van arts naar arts en kregen we steeds meer informatie. Dat, in combinatie met dat we heel vaak in dat ziekenhuis kwamen – het huis voor zieken en wat waren ze met veel! – was behoorlijk slopend. Zeker van de afdeling oncologie – waar het altijd ontzettend druk is, de gemiddelde leeftijd ver boven de onze ligt en ellende, angst en verdriet door de gangen waait – wilden we graag zo snel mogelijk weer verdwijnen.

Kiezen
Wachten op de definitieve diagnose was vooral zenuwslopend, maar er bleken keuzes te zijn. We maakten een studie van alle behandelmethodes; regulier en aanvullend alternatief. Van alle kanten vertelden mensen ons over wat hen of geliefden had geholpen. De informatie kwam als een magneet naar ons toe. 

Voor een second opinion reden we naar hét kankerinstituut van Nederland in Amsterdam, waar we ontdekten dat er gradaties zijn in ziekenhuizen. Ineens voelde ‘ons’ ziekenhuis in Leeuwarden best vertrouwd, daar zie je tenminste nog eens een patiënt met een gebroken been of een baby in de buik lopen. Tot slot reden we voor meer aanvullende ondersteuning naar een arts in Duitsland en kwamen we erachter dat je in Nederland niet zondermeer in aanmerking komt voor vriendelijker en gezondere behandelingen, helaas. Uiteindelijk kozen we voor Leeuwarden, waar de artsen die we nodig hadden echt álle tijd namen voor ál onze vragen en twijfels.

De tijd in de boemeltrein hadden wij, en vooral Yke, heel hard nodig om te beslissen wat wijsheid zou zijn. Maar hoe kies je over je leven – want zo voelde het – als je in een restaurant niet eens kunt beslissen over een gerecht van de menukaart? De tips die Yke kreeg over hoe je kunt kiezen nam hij ter harte waardoor hij in zijn lichaam voelde wat voor hem de juiste keuze was en alleen dat al maakte mij apetrots.

Lange adem
Van kanker genezen is niet voor mietjes. Iets in die strekking las ik als titel van een boek. En dat klopt. Het duurt lang en je hebt het er knetterdruk mee. Allereerst moet je verwerken wat er allemaal gebeurt, daarbij helpen schrijven, wandelen, praten en slapen. Maar ook supplementen slikken, informatie verzamelen en de juiste voeding eten en dat eerst bakken of koken zijn standaard dagtaken geworden. Voor werk en huishouden is nauwelijks meer tijd. En ook geen energie, overigens, want het lichaam is heel hard aan het werk, zeker nu er een pittig medisch traject is gestart met momenteel dagelijks ritjes naar Leeuwarden. Straks is het vooral afwachten hoe zijn lichaam op de behandeling reageert. Leren leven met controles, spanning en onzekerheid maken ook deel uit van dit genezingsproces.

Ziek zijn doe je niet alleen
Hoewel genezen van zo’n intense ziekte soms als een eenzame zaak voelt, ben je toch ook met je hele gezin, familie, vrienden- en kennissenkring ‘ziek’. Het raakt iedereen en allemaal leven ze enorm mee. En dat doet goed. Wekenlang verse bloemen in huis en dagelijks lieve boodschappen lezen op kaartjes en in appjes helpt echt. We doen dit met zijn allen en zeker ook samen en dat geeft extra kracht. Moedig en vol vertrouwen voorwaarts dus. ❤️