3 november 2014 begon na maanden voorbereiding eindelijk onze ‘wereldreis’. We vlogen niet de hele aardbol rond, waren ook geen backpackers met onbekende bestemming, maar wereldreis klinkt zo lekker en ieder jaar van november tot januari komen de herinneringen weer naar boven. Ruim tien weken trokken we met z’n vijven door Thailand, Australië en Hongkong en het is absoluut (naast onze reizen naar China) het mooiste wat we ooit met z’n vijven hebben gedaan. Omdat ik er nog altijd van nageniet, in deze blog de meest onvergetelijke momenten van toen.

Kids in Bangkok
Onze eerste bestemming was Bangkok waar we een heerlijk hotel hadden. We verbleven in een bijgebouw waardoor we dagelijks meerdere keren een wandeling van tweehonderd meter maakten naar ons hotelzwembad. Wandelend langs Lamphu River ademde ik de geur van wierook in en keek ik mijn ogen uit naar de kraampjes en winkeltjes, maar er woonden ook mensen onder tentdoeken die daar tv’s, fietsen, koelkasten, aquaria en wat al niet meer verzameld hadden. Iedere keer als we daar liepen zat er een oude man zonder tanden op een muurtje. Hij glimlachte naar ons, knikte en zwaaide. Later in de week gaf hij ons steeds een hand. Als mijn kinderen dan in hun felgekleurde uv-shirts en met een handdoek over de schouder al kletsend naar het zwembad liepen realiseerde ik me dat we nu toch echt op reis waren.  

Wandelen langs Lamphu River in Bangkok

Slapen in een boomhut in de jungle
In het nationale park Khao Sok in Zuid-Thailand sliepen we twee nachten in een boomhut. Khao Sok is een van de oudste regenwouden ter wereld en zit vol wilde dieren. Spannend! We douchten in de buitenlucht, er slingerde een aap aan het dak en het concert van krekels was oorverdovend. Vanuit het bovenste stapelbed kon je door gaas de jungle in kijken, je lag er vlak onder het plastic tentdoek waar de regen op neerdaalde alsof er keien uit de hemel vielen. Dát werd dus mijn slaapplek, want de rest van mijn gezin kroop veilig bij elkaar in het lager gelegen grote bed. Die boomhut was iets te spannend toen, maar ik zou nog graag een keertje terug gaan!

Boomhut in Khao Sok N.P.

Wilsons Promontory National Park
The Prom noemen ze het nationale park ook, een van de mooiste natuurgebieden die wij in Australië hebben gezien. Er gaat maar een weg naar dit ‘aanhangsel’, het meest zuidelijke punt van het vaste land. Op de camping mochten we zelf een plekje zoeken, zonder wifi en zonder elektriciteit. Wel een schitterende kust tussen de bergen, machtige wandelpaden en overal wombats. Via een houten bruggetje over Tidal River klauterden we over rotsblokken een klif op en werden getrakteerd op een schitterend uitzicht: wit strand, blauwe zee (zie foto boven dit blog). We zagen in The Prom ook grote groepen kangoeroes en we noteerden vijf december, dus werd de schoen gezet.

Tidel River in The Prom

De kinderen zien het Opera House en de Harbour Bridge
Yke en ik waren al sinds 2001 verliefd op het prachtige Opera House en de Harbour Bridge, twee iconen die de skyline van Sydney bepalen en waarop je niet uitgekeken raakt. Het was een van de redenen dat we met z’n vijven naar Sydney moesten: wij wilden hier eens oud & nieuw vieren én de kinderen moesten dit zien. Toen het eindelijk zover was zeiden ze in koor: ‘Mooi hoor.’
Nieuwsgierig wat je allemaal met je kinderen kunt doen in Sydney? Lees dan mijn blog Sydney met kids: mijn top 11 favoriete activiteiten. 

Sydney

De nachttrein
Reizen met de nachttrein moet je een keer in je leven uitproberen was mijn mening en dat klopt. Een keer. De reis was bijna net zo duur als de terugvlucht met het vliegtuig die dertien keer sneller en comfortabeler was. Maar goed. Toen we met onze bagage over het treinstation in Bangkok liepen voelde ik wel het avonturiersbloed lopen. In de trein heb ik geen oog dicht gedaan want ik was – ja weer – degene die boven mocht slapen, vlak onder het dak van de bedompte boemeltrein deze keer en onder de waaiers vol stof. Om me heen snurkende mannen, kinderen die niet wilden slapen en laat ik het niet hebben over het toilet. Ja, het was een avontuur, en ja, het was mooi toen we ’s ochtends het gordijntje opentrokken en de groene bergen van Zuid-Thailand zagen. Die ervaring neemt niemand ons meer af.

Op het station in Bangkok

Wandelen bij Cradle Mountain op Tasmanië
Tasmanië was ook een reden voor onze reis naar Australië. Wat een mooi eiland! Ongerepte natuur, overal, en zee en strand, overal. We maakten een wandeling rondom Dove Lake bij Cradle Mountain in het gelijknamige National Park waar we leefden tussen de walibi’s, kangoeroes met baby’s, wombats en echidnas. Het wandelpad was ruim zes kilometer over rotsen, vlonders en door bos. Continu hadden we zicht op het meer en de bijzondere bergtop. Door de strakblauwe lucht konden we hem goed zien, terwijl de top meestal gehuld is in wolken werd ons verteld. Geluk dus!

Cradle Mountain en Dove Lake, Tasmanië

Laatste avond op de ferry door Sydney
Sydney doet iets met mij, met ons. Een Australische afbeelding, een hockeytoernooi down under, een reisverhaal van een onbekende, een boek, het maakt niet uit, we willen het horen, zien en voelen. Onze laatste avond in Sydney moest een feestje worden, al was het dat al twee weken. Die specifieke avond gingen we naar Luna Park, een pretpark aan het water met uitzicht op… Inderdaad. En toen moesten we naar huis, met de ferry. Bij Circular Quay, de haven in het centrum, moesten we uitstappen, maar het lukte niet. We bleven aan boord en vaarden mee naar Darling Harbour en nog verder, kwamen nog een keer langs Luna Park om uiteindelijk met pijn in ons hart het water van Sydney en daarna de stad te verlaten.

Op de ferry in Sydney

Eerste stappen in Hongkong
De laatste vijf dagen van onze reis stond Hongkong op het programma. Wen kon niet wachten. Na een lange vlucht vanuit Sydney en een ondergrondse reis met de metro kwamen we ‘s avonds in het donker met al onze bagage boven de grond op een markt. Schreeuwende verkooplieden, hoge flatgebouwen, felle lichtjes en natuurlijk overal Chinezen. We keken allemaal onze ogen uit, maar Wen het meest en ik zal nooit vergeten wat hij toen zei: ‘Nu weet ik eindelijk hoe China eruitziet.’

Hongkong

Zin in nog een verhaal over onze wereldreis? Lees dan Van Boeddha tot Opera House met de kids.